சக்தே - திரைவிமர்சனம்

பாக்கிட்தானுக்கு எதிராக நடக்கும் உலக கிண்ண ஆக்கி இறுதி பந்தையத்தில் கிடைத்த பொன்னான வாய்ப்பை தவறவிட்ட இசுலாமிய இளைஞனின் கதையை பற்றிய கதை. வெற்றி கொண்டாலும், தவறவிட்டாலும் அணியின் தலைவன் என்ற முறையில் எதிர் அணியினரை கைகுலுக்கி வாழ்த்து தெரிவித்தது தான் தாமதம். அதை படமெடுத்து புள்ளி வைத்து கோடு போட்டு பிறகு சாலை இட்டு கடைசியில் அணையையே கட்டி நிற்கிறது பத்திரிக்கை உலகம்.

நொந்து நூலாகி கடைசியில் தனது தேச பற்றையும், ஆக்கியின் திறமையையும் நிறூபிக்க வேண்டிய நிலைமையில் இருக்கும் அந்த ஆளிடம் இந்திய ஆக்கி பெண்கள் அணியினை பயிற்றுவிக்கும் பொருப்பளிக்கபடுகிறது.

அந்த 16 பெண்களையும் அறிமுக படுத்தும் படலத்தில் இரத்னா பிரசாத் என்று சொல்லும் தமிழக பெண்மனியின் முகத்தை கூட திரையில் படம் முடியும் வரையில் காண்பிக்காமல் விட்டதை சொல்லாமல் விடமுடியவில்லை. தெலுகு பெண்னை பார்த்து தமிழா என்று கேட்க்க, அவள் தெலுகு என்று சொல்ல, என்ன வித்தியாசம் என்று கேட்க்க. பஞ்சாபிக்கும் பிகாரிக்கும் உள்ள அதே வித்தியசம் தான் என்று சொல்லுவது நல்ல வசனம்.

மொத்த அணியாக முதல் முதலில் அவர்கள் செர்ந்த்து செயல்படும் காட்சி அமைப்பு அற்புதம். அப்போது தொடங்க்கிய தொடக்கம் படம் முடியும் வரையில் மிகவும் விருவிருப்பாக கொண்டு சென்ற இயக்குனருக்கு பாராட்டுக்கள்.

சோர்வடைந்த அணியினரை, நீங்கள் எல்லாம் பெண்கள் உங்களால் என்ன செய்துவிட முடியும் என்று கேட்டு உச்சாக படுத்தும் காட்சியும். திரையில் பிரீத்தியும், கோமலும் சண்டையிட்டு கொள்ளும் காட்சிகளும், பில்வீர் பல பெண்களுடன் மோதும் காட்சிகளும் அழகாக படமாக்க பட்டுள்ளது.

ஆக்கியின் ஆட்டத்தையோ, அல்லது அதற்கு வேண்டிய உத்திகளையோ காட்டாமல், அணியினர்களிடம் நடைபெறும் நிகழ்வுகளை மட்டுமே கொண்டு காட்சி அமைபுக்கள் இயக்குனரின் திறமைக்கு எடுத்துக்காட்டு.

கடைசி காட்சியில் என்ன என்னவோ நடக்க போகிறது என்று காக்க வைத்து காட்சிகளை அழகாக நகர்த்தி இருக்கிறார் இயக்குனர்.

படத்தை பார்க்கும் போது, Remember the Titans and stick it on படங்கள் மனதில் வந்து போவதை தவிற்க முடியவில்லை. குறிப்பாக சாருக்கானில் உடல் மொழி டென்சல் வாசிங்டன்னின் உடல் மொழியோடு அப்படி ஒத்து போவது ஒரு காரணமாக இருக்கலாம்.

நல்ல படம், தமிழில் வசன எழுத்துகளை தருகிறார்கள் திரையில்.